Belki olur...

İnanmış insanlar olarak, tabî şartlarla hayatının sonuna gelmiş ve sonlu ve sahte dünyayı terk edip sonsuz ve gerçek bir hayata adım atmış olan sevdiklerimize üzüldüğümüz kadar yahut bunun onda biri kadar da olsa, etrafımızdaki ve dünyamızdaki yanlışlıklara üzülmüyorsak iki ihtimal var demektir: Ya inancımızda samimi değiliz ya da "kaybettiğimiz" sevdiklerimize karşı hissettiklerimizde... Gelin beraber seçelim...

Ne gariptir… En yakınınızdaki insanlara söyleyemezsiniz de, ilk defa gördüğünüz veya bir kaç kez konuştuğunuz insanlara, içinizi rahatlıkla döküverir, en derin hayallerinizi anlatıverirsiniz. Her işimiz böyle çelişkili olmak zorunda mı? Neden yakınlaştıkça, aslında uzaklaşıyoruz? Bu, bu çağa mı özgü, yoksa insanın doğasında mı var? En küçük veya en büyük “değişim”ler, açılımlar için ille de devrimsel hareketler mi gerekiyor? Tamam, son cümleyi buraya bağlamak garip durdu, kabul ediyorum.

Askerlik bence gerekli bir müessesedir. Burada eleştirdiğimiz şey toplumun bazı konulardaki (aslında çoğu konudaki) ikircikli tavrı, başka değil. Samimi olmayan bir toplumun başına da samimi olmayan insanlar gelir işte. Askere gidip gitmeme konusunun kişilerin iradesine bırakılması, tartışılabilir bir konu tabi ki ama burada asıl vurgulamak istediğimiz şey başka. Sözü fazla uzatmadan yazımızı sunuyoruz. (28 Eylül 2006) İzmir Savaş Karşıtları Derneği Başkanı Osman Murat Ülke'nin 7 Ekim 1996 tarihinde TCK m.155'deki "halkı askerlikten soğutma" suçunu işlediği gerekçesiyle, Askeri Ceza Kanunu m.58'de düzenlenen "milli mukavemeti kırma" fiiline dayanılarak tutuklanması ile birlikte ülkenin siyasal gündemine "vicdani ret" kavramı ilk kez girmiş oldu. Aslında daha öncesi de var ama bunlara değinmek istemiyorum. Keza AİHM’de açılan dava ve sonucuna da değinmeyeceğim. Çünkü asıl anlatmak istediğim başka şeyler var. İlk defa ben dile getirmiyor