Belki olur...

Ne gariptir… En yakınınızdaki insanlara söyleyemezsiniz de, ilk defa gördüğünüz veya bir kaç kez konuştuğunuz insanlara, içinizi rahatlıkla döküverir, en derin hayallerinizi anlatıverirsiniz. Her işimiz böyle çelişkili olmak zorunda mı? Neden yakınlaştıkça, aslında uzaklaşıyoruz? Bu, bu çağa mı özgü, yoksa insanın doğasında mı var? En küçük veya en büyük “değişim”ler, açılımlar için ille de devrimsel hareketler mi gerekiyor? Tamam, son cümleyi buraya bağlamak garip durdu, kabul ediyorum.

Çektiğim ilk güzel fotoğraf. Bahçemizdeki kadife çiçeğinin üzerinde yakaladığım bir arı. 2007 yaz sonu.

Gözlerimizi oymuşlar şimdi de göremiyoruz diye bizi kınıyorlar. * Evet ben aşırıyım; çünkü benim halkım, bu ülkede aşırı derecede kötü durumda!

Allah selametlik versin, çok hoş sözleri vardır dedemin. Yeni hayat tarzı, dedelerden-ninelerden öğütler almayı unutturuyor sürekli bize. Umarım bu durumumuzu kırmak için küçük bir vesile olur. "Gönlün sığdığı yere hiç bir şey sığmaz."

TO BE IS TO DO (Sokrates) TO BE OR NOT TO BE (Shakespear) TO DO IS TO BE (Jean - Paul Sartre) DO BE DO BE DO (Frank Sinatra) (Bi sitede bir üyenin imzasında rastladım ve paylaşmak istedim. Resimdeki ile metin uyuşmuyor ama olsun :) )