Belki olur...

Havalar iyice ısınmaya başladı. Ülkemizin en ücra yerlerindeki piknik alanları bile mangal aşkıyla yanıp tutuşanlarımızın (yani neredeyse hepimizin) istilası altına girdi bile çoktan. Bahaneyle, yine oturduğum yerden bir konu hakkında kafa ütülemek istiyorum. Spor tutkunu değiliz, tamam; ama hareketin en ufağına bile tahammülümüz yok sanırım. Evde oturup durduğumuz yetmezmiş gibi piknik alanlarında da tek yaptığımız bu. Bakıyorum, pikniğin başından sonuna kadar sadece mangal ve masa arasında turluyoruz. Evdeki mutfak ve salon arasındaki mesafenin fazlasını yürümek, doğal ortamda da  işimize gelmiyor. Eylem(sizlik) aynı, sadece manzaramızı değiştiriyoruz. Ormanda 15-20 dakika olsun yürüyüş yapmaya mecalimiz yok. Biraz gezip dolaşsak ve yaratılan güzellikler üzerinde biraz düşünsek olmaz mı, sadece ufak bir emek karşılığında? Maalesef olmaz! Emek; en çok değer verdiğimizi iddia edip en az umursadığımız şey. Aynı ekmek gibi. Yerde bulunca öper başımıza koyarız ama yıllık ekmek israfında

(21 Ağustos 2006) Hafta sonu Ankara-Çamlıdere'ye iki günlük bir geziye gittik, ailem ve dayılarımın ailesiyle. Güzel oldu, en sıcak günlerde en serin yerlerden birindeydik. Hava da iyi yakıyor bu arada. Neyse gittik piknik yerine, yaptık pikniğimizi, gezdik dağlarda, Kızılderililer gibi şarkılar söyledik kardeşim ve küçük dayı oğluyla... Sonra iş temizliğe geldi. Aman Allah'ım, aman Allahım! İnanmayacaksınız ama çocuk bezi, tomarla kağıt, ped, rakı şişeleri... aklınıza gelen gelmeyen bilumum cam, kağıt, plastik ve hatta metal envanter... Beş kişi dağın başındaki çamlar arasındaki koca piknik alanının 500 metrekaresini yarım saatte temizleyemedik. Yahu dağın başı, arabasına değer veren hiç kimse oraya gitmez. Zaten oranın varlığını bilenlerin sayısı da 100'ü geçmez belki. Ama gel gör ki... Yav bitmiş jöle kutusu arkadaş yav. Kilot! Allah seni ıslah etsin, ne zannediyorsun orayı, çamaşırhane mi?! Havlular... Topladık yaktık bi güzel, ama diğer yerler kaldı. Tamam bi