Belki olur...

"Mutluluk küçük şakalardır." diyordu bi kola afişinde... (Kaka kola :) ) Bence mutluluk eksikleri görmemektir, bu eksiklikler dünyasında. Öyle bir dünya ki mutluluğun bizzat kendisi dahi o kadar çok parçadan oluşuyor ki, daima bir kaçı eksik...

Bu sabah… Saat 7.20 civarı. İşe gitmek için otobüs bekliyorum. İlerdeki okulda öğrencileri pazartesi töreni için hizaya sokmaya çalışan öğretmenin mikrofondan gelen sesi: "Adam olamadıktan sonra, insan olamadıktan sonra, ne olursan ol!” Yoruma hacet yok. Ha sorulabilir tabi adam olmak nedir? Sıraya girmek mi? Hizada olmak mı? O ayrı bir tartışma konusu.

Ne gariptir… En yakınınızdaki insanlara söyleyemezsiniz de, ilk defa gördüğünüz veya bir kaç kez konuştuğunuz insanlara, içinizi rahatlıkla döküverir, en derin hayallerinizi anlatıverirsiniz. Her işimiz böyle çelişkili olmak zorunda mı? Neden yakınlaştıkça, aslında uzaklaşıyoruz? Bu, bu çağa mı özgü, yoksa insanın doğasında mı var? En küçük veya en büyük “değişim”ler, açılımlar için ille de devrimsel hareketler mi gerekiyor? Tamam, son cümleyi buraya bağlamak garip durdu, kabul ediyorum.

Çektiğim ilk güzel fotoğraf. Bahçemizdeki kadife çiçeğinin üzerinde yakaladığım bir arı. 2007 yaz sonu.

Gözlerimizi oymuşlar şimdi de göremiyoruz diye bizi kınıyorlar. * Evet ben aşırıyım; çünkü benim halkım, bu ülkede aşırı derecede kötü durumda!